CO BYŁO, CO JEST.

Co powinno zaniepokoić?
Co mnie zaniepokoiło?

Można sprawdzić w internecie.
Na przykład na stronie Synapsis.
Tam usłyszeliśmy diagnozę.

Między 12 a 18 miesiącem życia

• Moje dziecko przerywa czynność, gdy mówię „nie wolno" i patrzy na mnie, gdy kiwam palcem
• Moje dziecko potrafi naśladować po mnie proste gesty np. „jaki duży urośniesz " i podnosi rączki do góry
• Jeśli chwalę lub głaszczę moje dziecko za coś, co ładnie i dobrze zrobiło, to cieszy się i powtarza czynność
• Moje dziecko potrafi pokazać na sobie i na mnie, gdzie jest nosek i buzia, robi to chętnie
• Moje dziecko kieruje się do mnie żeby się przytulić, kiedy spotka je coś przykrego
• Moje dziecko odwraca się do mnie i patrzy na mnie, kiedy wołam je po imieniu
• Moje dziecko bawi się chętnie ze mną w „łapanego" (cieszy się, gdy je złapię, a potem znów ucieka ode mnie)
• Moje dziecko rozumie już proste gesty i ich używa, np. potrafi robić „pa pa"

Lolek nie przeszedł tego testu.

Nic się nie zgadzało.

Żaden punkt.

Żaden, motyla noga, żaden.

Kiedyś.

Po 36 miesiącu życia

• Moje dziecko samo potrafi już układać proste układanki
• Moje dziecko lubi zadawać mi pytania
• Moje dziecko chętnie słucha jak czytam mu książeczki
• Moje dziecko przywołuje mnie lub wskazuje, kiedy zobaczy coś ciekawego
• Moje dziecko udaje w zabawie sytuacje życiowe np. bawi się w dom
• Moje dziecko chętnie bawi się zabawkami w sposób zróżnicowany, nadaje im symboliczne znaczenie
• Moje dziecko umie bawić się z innymi dziećmi, potrafi zamienić się z nimi zabawką, czeka na swoją kolej w zabawie, współpracuje z dziećmi w zabawie
• Moje dziecko potrafi powiedzieć jak się nazywa i ile ma lat.

Teraz.

Umie.

Punkt po punkcie.

Nie ma się do czego przyczepić.

Czary mary?

Nie.

Terapia.

Cudowne ozdrowienie?

Nie. W dalszym ciągu autyzm.

Ale terapia.

Ale poprawa w funkcjonowaniu.

Ale.

Ale jaja, aż się wierzyć nie chce, ale jaja...