KOCHAM, NIE BIJĘ. PROSTE?

Gdy sytuacja nas przerasta mamy ochotę walić głową
w ścianę.
Gdy zalewa nas fala problemów, mamy chęć strzelać.
Do wszystkiego, co się rusza i na drzewo nie ucieka.
Gdy argumenty słowne nie pomagają,
dusimy agresję w sobie, chociaż mamy ochotę przywalić.
W głupi łeb.
Mocno.
Żeby dotarło.
Żeby łeb nie gadał głupot.
Żeby dał żyć.
I nie utrudniał.
I nie robił słowami krzywdy.

I tłamsimy w sobie agresję,
bo to zło.
To nie jest wyjście.
Agresja to dramat.
Gdy wybuchnie, gdy ją uwolnimy,
zaczyna się tragedia.
Nasza tragedia.
Tragedia tego, przeciw komu jest skierowana.
Przemoc.
Coś niewiarygodnie złego.

- Nasze dzieci są czasem agresywne.
Biją i szarpią.
Gryzą i kopią.
Robią krzywdę.
Najczęściej celem jest najbliższa osoba.
Mama.
Najczęściej krzywdę robią własnej matce.

Dlaczego?
Bo nie lubią, nienawidzą, nie potrafią znieść?
Tak.
Nie lubią, nienawidzą i nie potrafią znieść tego,
czego nie rozumieją.
A często nie rozumieją tego, co się wokół nich dzieje.
Hałasu, tłumu, dotyku znienacka, ostrego aromatu
dobiegającego z pobliskiej smażalni ryb.
Co jest powodem bólu.
Dyskomfortu do potęgo n-tej.
Nie mogą sobie poradzić.
I wymierzają cios.
Całą serię.
Gryzą, kopią, szarpią.
Biją niby na oślep, ale jednak w precyzyjnie wymierzony cel.
Uderzają w mamę.

Dlaczego?
Bo mama to bezpieczeństwo.
Bo mama to mama.
Ta, która kocha.
Która ciosu nie odda.
Nie uderzy.
Nie zrobi krzywdy.
Będzie obok.
Bez względu na wszystko.
Czasem wyjdzie.
Ale wróci.
Trochę bledsza.
Bez uśmiechu.
Ale po chwili wróci.

Najłatwiej wtedy uderzyć mamę.
Popatrz mamo! Jest mi źle!
Nie umiem tego powiedzieć.
Nie potrafię pokazać inaczej.
Muszę, po prostu muszę.
Rwać włosy z głowy.
Swojej i twojej.
Walić głową w ścianę.
Mocno.
Do zatracenia.
W podłogę.
Do głuchego trzasku.
Gryźć.
Siebie.
I ciebie.
Czasem do krwi.
Kopać.
W czuły punkt.
W ciebie mamo.

Biję, bo kocham.

Bo jesteś dla mnie wszystkim.
Mamo.