WCZORAJ I DZIŚ

Kiedyś pisałam o poduszce.
Że gdy pora na sen, to mam ją pokazać.
I o butach.
By je zawczasu położyć obok poduszki.
Żeby Lolkowi uświadomić,
że gdy się obudzi, to wyjdzie na dwór.
Bądź na odwrót.
I o talerzu pisałam.
Że można go wcisnąć między poduszkę
a buty.
I w ten sposób pokazać Lolkowi,
że dzień będzie miał ustalony porządek.
Spanie, jedzenie, spacer.
Pisałam o przedmiotach
i ich oddziaływaniu na Lolka.
O ich uszeregowaniu.
By uporządkować dzień.
By ten dzień mieć z głowy.
By Lolek miał z głowy histerię i wycie.
Z powodu wielkiej niewiadomej.
Co po czym i jak.

Czy dalej układam misterne wzory z przedmiotów
codziennego użytku?
Skąd.
Raczej się do tego nigdy nie przykładałam.

Przykładam się teraz.
Teraz mówię.
Nic nie pokazuję.
Mówię.

- Musisz zjeść choć trochę, bo mi cyrk urządzisz na spacerz,
że w brzuchu pusto.
- Nie, nie, nie!
- Wiem, że ci spieszno do dzieci.
Ale proszę, kochanie, umówmy się jak kobita z kobitą,
wymiatasz talerz do czysta, ubieramy się i wychodzimy.
Do dzieci. Tak?
- Kak.

I Lolek wraca na swoje niskie krzesełko,
sam taboret pełniący funkcję stołu lolkowego przysuwa,
wymiata palcem pomagając, znaczy się co wystaje, za pomocą
palca w paszczy upycha, bo mu spieszno.
Bo obiecałam.

I Lolek do pokoju swojego leci i koszulkę z różową
świnką wyciąga, krzycząc z entuzjazmem Peppa!,
bo przecież wymiótł, czas się ubrać i iść.
Do dzieci.

I sandały ciągnie.
I prawy na lewą stopę zakłada.
Bo mu spieszno.
Bo nie czas na głupoty.
Bo dzieci czekają.

I pozwala sobie pomóc.
Żeby prędzej, żeby już, żeby natychmiast wyjść.
Do dzieci.

Bo zjadł, bo już jest ubrany.
Bo mama obiecała.
Wytłumaczyła kolejność.


A Lolek zrozumiał.
I zapamiętał.
To, co powiedziała.

Więc w końcu może iść do dzieci.
Bez obawy, że się potknie o poduszkę,
buty lub talerz.

Droga wolna.