OKIEM I UCHEM PSYCHOLOGA

Znów zajęcia w ośrodku dla dzieci z autyzmem.
Znów, bo przerwa trwała 1.5 miesiąca.
Dla dorosłego jak z bicza strzelił,
zwłaszcza w wakacje,
dla Lolka epoka.
Dla matki Lolka też epoka,
bo średnio zdaje sobie sprawę z wakacji.

No to pojechałyśmy.
Ja z duszą na ramieniu,
jak to będzie, co to będzie, czy w ogóle dobrze będzie,
bo długo nie było
i się mogło Lolkowi zapomnieć.
I Lolek mógł sobie w akompaniamencie ryku i ogólnej
histerii przypomnieć.
Że zajęcia, że zadania, że ćwiczenia, że łapy
w coś klejącego trzeba włożyć i nie ma, że boli.

I Lolek przypomniał sobie w mig.
Lolek wzbił się nawet nad to, co sobie przypomniał.
Zrobił o wiele więcej.
O wiele.
Ku mojemu zaskoczeniu.
Ku okrągłym ze zdziwienia oczom pani psycholog.

- Świetnie ją pani wyćwiczyła, brawo!!!

Przyjęłam komplement w milczeniu.
Uśmiechnęłam się uroczo, aczkolwiek obłudnie.
Bo nie dla mnie brawa.
Choć nie zaprotestowałam.
Nie moją osobę podziwiać,
choć skromnie spuściłam wzrok
nie dając znaku, że mnie się nie należą.
Te oklaski.
Za skuteczny trening.
Tresurę.
Czy co tam jeszcze.

Bo tresury nie było.
Bo nie trenowałam.
Bo nie pokazywałam,
nie namawiałam, nie zmuszałam,
nie zachęcałam nagrodą,
nie straszyłam karą.

Przez 1.5 miesiąca nie przerobiłam z Lolkiem
żadnego ćwiczenia.
Z ośrodka.
Żadnego.

A Lolek zrobił.
Sam z siebie.
To, czego 1.5 miesiąca temu nie robił.
Wcale.
Zrobił teraz.
Nie raz.
Nie dwa.
Zrobił hurtem.
I zrobił dobrze i właściwie.
Jak sprawnie wytresowane dziecko.
Z autyzmem.

Lolek.

Dziecko z autyzmem za pan brat,
z tresurą na bakier,
z wrodzoną inteligencją po mamusi.

No ba.