A NIBY TAK SIĘ WIELE O TYM MÓWI

Często słyszę od lekarzy i terapeutów, że gdyby nie moja praca z Lolkiem,
to Lolek nie byłby na tym poziomie, który reprezentuje teraz.
Że gdybym nie wypruwała od ponad roku flaków,
to sytuacja wyglądałaby inaczej.
Gorzej.
Lolek wyglądałby gorzej.
Lolek byłby w gorszym stanie.
Tak mówią.
Tak łechcą.
Moją próżność.
Że niby taka genialna jestem.
I mam intuicję.
Rzadko spotykaną.
Że podchodzę stanowczo.
Ale z ciepłem.
Że widać rezultaty.
Gołym okiem widać.

Tak.
Widzę.
Wiem.
I pamiętam.
Jak ponad rok temu lekarze i terapeuci patrzyli na mnie
jak na wariatkę.
Która wymyśla problemy.
Która chce być modna,
bo przecież taka moda na autyzm.
Ostatnio.

A teraz na rękach by nosili.
Że reakcja w porę.
Że właściwa reakcja.
Że brawo!


Duży odebrał za piątym razem.
Miał wyciszony telefon.
Ale w końcu odebrał.
Spryciarz.
I wysłuchał spokojnie co ma do powiedzenia pediatra.
Pediatra Lolka.
Pediatra, która na bilansie dwulatka
spokojnie poświadczyła swoim autografem,
że rozwój bez zarzutu.
Pediatra, która spokojnie oświadczyła,
że brak mowy to nie dramat.
W tym wieku.
Pediatra, która 2 tygodnie później
już miała na biurku diagnozę.
Naszego Lolka.
Dramatyczną, o ironio.

Wysłuchał.
Prośby.
O udostępnienie numeru telefonu matce.
Która przyszła do naszej pediatry z czteroletnim synem.
Pełna niepokoju.
Pełna strachu.
Bo syn, synek inny.
Bo szukała już pomocy.
U specjalistów.
Szukała u neurologa.
Bo podejrzenie autyzmu.
I noce bezsenne.
I kołdra rano od potu mokra.
I neurolog stwierdził, że za wcześnie.
Za wcześnie, żeby cokolwiek powiedzieć.
Żeby zdiagnozować.
Mimo że sygnały.
Takie, że kołdra jak z pralki.
Za wcześnie.
Bo chłopiec ma dopiero cztery lata.

Bo matka, żeby być noszona przez lekarzy na rękach,
musi poszukać wcześniej pomocy u innych rodziców.
Takich jak my.
Bo dla nich, lekarzy, jest za wcześnie.
Dla nas i dla naszych dzieci
często przez takich lekarzy jest za późno.

O ironio.