ALOTERAPIA

Czy ktoś wie z czym to się je?
Czym Aloterapia różni się od hipoterapii?
Albo dogoterapii?
Bądź felinoterapii?

W odróżnieniu od terapii z udziałem psa, konia czy kota,
Aloterapia, to leczenie człowiekiem.
A konkretnie Alą.

Ośmioletnia pyzatata, rumiana blondynka
z końskim ogonem.
Ala.
Też w szpitalu.
Też rezonans.
Też nudy na pudy.
W tym szpitalu.
No nuda, że jeju.
Sami chłopcy.

I bach!
Lolek.
W sali obok.
To nic, że sporo młodszy.
To nic, że niemówiący.
Lolek.
Mała rumiana dziewczynka.
Potencjalna koleżanka.

Potencjalna do czasu.
Trzeba ten stan zmienić.
Należy ścieżkę wydeptać.
Drogę do potencjalnej przyjaźni.
Na przykład przejść się ze dwadzieścia razy pod drzwiami
sali, w której leży Lolek.
W której śpi Lolek.
Albowiem Lolek śpi po rezonansie.
I śpi.
I śpi.
Ile można chodzić?
No niech się obudzi!
Bo ten miniaturowy serwis z prawdziwej porcelany
za całe 14.50 już ciąży.
To kolorowe pudełko z filiżankami,
czajniczkami i spodeczkami
coraz cięższe.
A on śpi.
Ten Lolek.
A chodzić trzeba w tę i z powrotem,
bo a nuż się obudzi.
Jak się pójdzie gdzieś dalej.
Z tym serwisem, co to mama w nagrodę po rezonansie kupiła.
Lepiej się nie oddalać.
Komplet do herbaty nie taki znów fajny,
jak się nosi samemu.
Nie taki cudowny, gdy trzeba pić herbatę w pojedynkę.
Nie mówiąc o dolewaniu mleka,
by wyszła pyszna bawarka.

Więc Ala chodzi.
A w wyciągniętych przed sobą rękach
wielkie pudło.
A na twarzy Ali duma.
A we wzroku, który raz po raz kieruje w stronę
lolkowego łóżka, zniecierpliwienie.

Lolek zaczyna się przeciągać.
Ala już w progu.
Wygląda ciekawie zza tekturowego opakowania.
Z porcelaną, przysięgam, że miśnieńską,
wartą całe 14.50.

- Wejdź.
Zachęcam.
Zanim kończę zachęcać, Ala jest już przy Lolku.
I pudło otwiera.
Lolek otwiera szeroko oczy i podryguje radośnie.
Bo Ala.
Bo maciupeńkie kubeczki.
Bo się będzie bawił.
Z Alą.

- Lolek, nalej herbatki.
O tu. I tu, tu też nalej.
Pokażę ci.
Ala bierze delikatnie rękę Lolka.
Nalewają razem.
Lolek w siódmym niebie.
- Dosyp cukru. Mamie też.
Brawo! Pięknie!
Lolkowi śmieją się oczy.
Ba! Cała gęba się śmieje.
Dosypuje, dolewa, zerka na Alę.
Czy pochwali.
Ala chwali.
Ala się uśmiecha.
Ala jest nową koleżanką.
Ala cała jest ciepłem i cierpliwością.
Lolek nalewa, pije, nalewa,
dolewa, łapie w locie miniaturowe pokrywki,
które zsuwają się z imbryczków.
I jest szczęśliwy.
Tak szczęśliwy, że odstawia precyzyjnie małą filiżankę
na niewiele mniejszy spodeczek
i zsuwa się z łóżka.
I leci po swoją książeczkę.
Z odgłosami pojazdów.
Żeby pokazać Ali.
ŻEBY SIĘ POCHWALIĆ.
O matko...
Moje autystyczne dziecko chwali się książeczką...

Ala ogląda uważnie.
Podoba jej się książka.
Mówi o tym Lolkowi.
A na twarzy Lolka duma.
A na buzi Ali radość.

Lolek zamyka książeczkę.
Z hukiem.
Schodzi z krzesła.
Ala zbliża się do drzwi.
- Chodź Lolek. Pokażę ci swoją lalkę.

I Lolek, ten mój Lolek z zaburzeniami w sferze rozumienia,
komunikacji i funkcji społecznych, ten wyjątkowy Lolek,
bierze Alę jak gdyby nigdy nic za rękę,
z własnej inicjatywy bierze za rękę,
jak zwykłe dziecko bez zaburzeń
i idzie.
Oglądać lalkę Ali.

A na jego twarzy szczęście.

A na mojej twarzy...

Ech.