JAKA POWINNAM BYĆ I DLACZEGO NIE ZAWSZE TAKA JESTEM

Powinnam się cieszyć.
Bo inni mają dzieci na wózkach.
Które nie chodzą.
Bo inni mają dzieci w szpitalu.
I nie wiadomo, czy te dzieci ze szpitala wyjdą.

Więc ja powinnam się cieszyć.

Nie przeczę, coś w tym jest.

Jest w tym coś niesamowicie denerwującego.
W tym nakazie dotyczącym radości.
Wygłoszonym tonem jawiemlepiejijuż.
Skierowanym do mnie.
Tej, która siedzi i słucha.
I wcale nie płacze.
I szat nie rozdziera.
I nie jęczy.
Tylko gapi się w telewizor i słucha.
Nakazu wygłoszonego znienacka.
Przez kogoś, kto ma dzieci.
Zdrowe dzieci.
Przez kogoś, kto wciąż narzeka na brak pieniędzy.
Kto ma ich mało, tych pieniędzy,
ale ma.

Więc dlaczego, do cholery, się nie cieszy,
że ma?
Mało tych pieniędzy, ale ma?
Że ma co do garnka włożyć,
że na głowę nie kapie, a w zimie grzeją kaloryfery?
Dlaczego się nie cieszy?
Mimo że inni tego nie mają?
Bo mają dużo, dużo gorzej?
Bo nie mają nic?
Dlaczego?

Cieszę się, gdy patrzę na Lolka.
Który w niczym nie przypomina Lolka sprzed roku.
Wycofanego, zamkniętego Lolka,
który nie był w stanie pokazać gdzie jest mama.
A gdzie tata.
Który nie cieszył się na widok mamy.
Ani taty.
Ani nikogo innego.
Który nie reagował na swoje imię.
Który nie patrzył w oczy.
Który siedział i patrzył w ścianę.
Który śmiał się do siebie.
Czasem.
Nie wiadomo dlaczego.
Który wpatrywał się w kolorowe trójkąty
stanowiące wzór na dywanie.
Długo.
Bardzo długo.
Który przekładał ręce z trójkątu na trójkąt.
Jeszcze dłużej.
Który nie umiał pić z butelki ze smoczkiem.
Który się kręcił.
Który szeregował zabawki.
Który za diabły nie wziął nic do ręki oprócz gładkiego klocka.
Który bawił się sznurkami.
I bawił się.
I bawił.
Który nie dał się przytulić.
Który nie dał się wziąć za rękę mamie.
Ani tacie.
Który nie wszedł na trawnik.
Nawet w butach.
Nie mówiąc o piasku.
Który siedział w wannie jak cielę
i nie potrafił się chlapać.
Przelewać.
Bawić.
Wodą.
Który gryzł wszystko zapamiętale.
Wszystko, co nie nadawało się do gryzienia.
Nawet meble.
Do gąbki ostatniej.
Który długo, długo, długo
nie wiedział jak wrzucić mniejszy przedmiot do większego.
Jak włożyć piłkę, klocek, zabawkę do pudełka.
Nie wiedział.
Nie umiał.
Który się nie uśmiechał.
Długo.
Który patrzył w przestrzeń.
Przez drugiego człowieka.
Jak przez szybę.
Bardzo długo.
Który nie naśladował, nie powtarzał, nie obserwował.
Który...

Który miał regres.
Poważny regres.
Ponad rok temu.
A ja musiałam na to patrzeć.
Kilka miesięcy.
A ja na głowie stawałam.
By to przerwać.
Kilka miesięcy stawałam.
I dalej staję.
Na głowie.
Mój świat stanął na głowie.
I dalej stoi.

Ale ja się cieszę.
Bo nawet do góry nogami można się cieszyć.
Cieszę się jak diabli.
Bo pamiętam jak było.
Jakie to było straszne.
Dla mnie.
Cieszę się, doceniam.
Tylko transparentów nie wywieszam.
Że taka szczęśliwa jestem.
Jak diabli.
Tylko ciągle we mnie tkwi niepewność.
Co będzie.
Jak będzie.
I kiedy...

I mam do tego prawo.
Mimo że inni mają gorzej.
Dużo gorzej.
Ja mam prawo.
Bo Lolek ma autyzm.
Moje dziecko ma autyzm.
Nieprzewidywalny autyzm.
A ja kocham moje dziecko.
Jak diabli.