CHCIAŁAM COŚ WYJAŚNIĆ

W mojej, pożal się Boże, firmie.
Która w dupie mnie ma.
Jeszcze głębiej ma obowiązek wypłacenia mi ekwiwalentu
za zaległy urlop.
Niewykorzystany.
Ot, ekwiwalent.
Ot, suma z trzema zerami.
Niby niedużo.
Dla mnie kosmos.
Te trzy zera.
Dla nich też kosmos.
Dla inspekcji pracy drobiazg.
Taki drobiazg, że nie warto się wysilać.

Ale nie o to tylko cho.
Cho też o to, że chciałabym, kurna chata, wiedzieć.
Czy ja naprawdę jestem na wychowawczym.
Urlopie.
Wrażenia takiego nie posiadam, albowiem męczę się z deka.
Na tym urlopie.
Ale znów nie o to cho.
Czy ja się męczę, czy nie.
Tylko czy ja rzeczywiście na tym urlopie jestem.
Bo już nie wierzę.
Że ktokolwiek zagląda w moje papiery.
Daje znać tam gdzie trzeba.
Na przykład do ZUS.
Albo US.
Ponieważ od 3 lat nie dostaję rozliczeń.
Po co mi PIT?
Po co się wysilać?
Od trzech lat uprzejmie donoszę do US, że nie dostałam.
Że nie mam jak się rozliczyć.
Bo w dupie mnie mają.
I nawet świstka nie prześlą.
Nawet nie wypełnią.

Bujam się z nimi długo.
Piszę, ponaglam, nasyłam.
Z marnym skutkiem.

Daję sobie spokój.
Na jakiś czas.
Do czasu.
Do ubiegłego wtorku.
Dzwonię.
Tłumaczę.
Że muszę wiedzieć.
Że chcę w końcu wiedzieć.
Jak to ze mną jest.
Czy istnieję.
U nich w papierach.

Ponieważ niedługo zbiera się komisja.
W sprawie orzeczenia o niepełnosprawności.
Mojego dziecka.
A jak już orzeknie, to mogę się starać o dodatki, sratki
i inne góry złota potrzebne na terapię.
Na leczenie.
Rehabilitację.
I chcę, motyla noga, mieć na piśmie.
Że na tym wychowawczym jestem.
Bądź że nie jestem.
Ale wtedy poproszę niezwykle uprzejmie o świadectwo pracy.
Po uprzednim rozwiązaniu umowy.
I takie tam.
Żeby dostać kilka groszy.
Dla Lolka.
Bo w tym momencie nie dostaję nic.
Bo mam niezwykłe dziecko.
Chore.
I proszę.
Żądam.
Błagam.
Pytam co i jak.

I otrzymuję odpowiedź.
W końcu otrzymuję odpowiedź.
A nie standardowe:
Proszę zadzwonić jutro, pojutrze, w przyszłym miesiącu.
Mam odpowiedź.
Konkretną.
Odpowiedź udzieloną łaskawie przez górę.
Przez szefostwo.
W postaci młodej blondynki.
Matki trójki dzieci.
Zdrowych dzieci.

- Są większe problemy.
Ja mam właśnie o wiele większe problemy.
Nie mam czasu się zajmować pani sprawami.

Słyszę to i zastanawiam się, kto umarł.
Kto jest chory terminalnie.
Co z jej dziećmi.
O matko, co z jej dziećmi?
I głupio mi, że z niepełnosprawnością wyjeżdżam.
Że śmiem gitarę zawracać.
O matko jedyna, co z jej dziećmi???


- Nogę złamałam.
I muszę tak chodzić.




Jasne.
Początek wakacji.
Co za pech.