KICI KICI CZYLI CO ROBI KOTEK

Kotek wygrzewa się w słońcu.
Na piecu.
Między parapetem a kaloryferem.
Mało miejsca, kruca bomba, ale dla kotka to pryszcz.
Kotek giętki jest.
I lubi ciepło.

Kotek drze japę całymi nocami w marcu.
Z miłości.
Bo kotek lubi się kochać.
Bo kotek musi się kochać.
Akurat w marcu.

Kotek patrzy prosto w oczy.
Poważnie.
Dostojnie.
I konia z rzędem temu, kto odgadnie o czym wtedy myśli.

Kotek czyści futerko zajadle i często.
Różowym językiem.
Bo kotek lubi być czysty.
I lśniący.

Kotek łapie myszy.
Zanim się wgryzie w zdobycz, bawi się nią.
Podrzuca.
Nakrywa łapą.
Ledwo zipiącą, ale żywą zdobycz.
I znów podrzuca.
Bo kotek lubi myszy.
Lubi się bawić.
Lubi męczyć i torturować.
I nie wie, że to niehumanitarne.

Kotek się łasi.
Ociera.
Mruczy.
Z zadowolenia.
I jest wtedy wcieleniem łagodności.
I staje się wtedy żywą maskotką.
A sierść pod ręką właściciela ugina się rozkosznie.
I kotek czuje rozkosz.
I mruczy z zadowolenia.

- Lolek, jak robi kotek?
Pytanie rutynowe.
Zakładające brak odpowiedzi.
Zadane znudzonym głosem.
Ot, tak.
Z rozpędu.
Jak się pyta półtora roku,
to trudno przestać.

- Miaaa... Miaaa...

Jak widać nie dostałam zawału.
Żyję.
Bo dla takich chwil, cholera, warto żyć.
I to jak warto.