SZCZĘŚCIE RAZY TRZY

Moje szczęście.

Gdy Lolek znienacka wziął kartonik soku absolutnie bez dodatku cukru
i pociągnął z rurki.
Jakby nic innego nie robił od urodzenia.
Jak stary.
Kilka dni temu.
Bo Lolek potrafił od dawna jeść łyżką, nabijać na widelec,
a nie umiał pić przez słomkę.
Mimo moich wysiłków.
Uczenia, pokazywania i teatralnego siorbania.
Nie i koniec.
Lolek z soczkiem w ręku pijący przez rurkę to szczęście.

I szczęście kolejne.

Gdy usłyszałam dziś w nocy plaskanie gołych pięt o podłogę.
Takie szybkie.
Pięt Lolka.
Który w pośpiechu ciągnął za sobą koc.
Żeby z tym kocem się wpakować do naszego łóżka.
Pierwszy raz w życiu.
Bo Lolek zawsze wolał spać sam.
A ja wielokrotnie zastanawiałam się jak to jest
obudzić się twarzą w twarz z własnym dzieckiem.
Z jego małą buzią.
Obudziłam się twarzą w twarz z piętą.
Lolka.
To jest szczęście.

I jeszcze raz.

Gdy Duży pyta.
Pyta i marszczy czoło, bo boi się odpowiedzi.
Bo jest zmęczony.
- Czy my mamy jutro jakiegoś lekarza?
Albo badanie? Zajęcia, konsultacje, terapię?
A ja odpowiadam natychmiast,
bo wszystkie terminy mam w głowie.
Nie muszę zaglądać do kalendarza.
Zapamiętuję precyzyjnie.
By notorycznie zapominać gdzie są klucze,
portfel czy puder.
Bo wyrzuciłam z pamięci puder by zrobić miejsce na logopedę.
Miejsce pobytu kluczy zastąpiłam adresem ośrodka
dla dzieci z autyzmem.
Odpowiadam więc z prędkością światła.
- Nie. Jutro wyjątkowo mamy wolne.

I to też jest szczęście.
Chociaż trwa tak krótko.