KTO BY NIE CHCIAŁ UMIEĆ LATAĆ

Polecieć.
Latać.
Zataczać koła i ósemki.
Wzbijać się wysoko i opadać szybko w dół.
Leniwie poruszać skrzydłami.
Czuć wiatr na twarzy.
We włosach.
I latać.

Żeby latać, trzeba mieć skrzydła.

- Czasem trzeba przymknąć oko na to,
co mówią terapeuci.
Pani jest matką. A matka zna swoje dziecko najlepiej.
Oni potrafią podciąć skrzydła.
Pani psycholog radzi.
I wie co mówi.
Zna terapeutów.
Zna matki takie jak ja.

Dziwię się.
Nie spotkałam nikogo, kto chciałby mi strzelić w skrzydło.
Do dziś.

- Rozumiem, że powtarza i naśladuje.
Niby dobrze...
Ale to może być mechaniczne naśladowanie.
Raczej nic dobrego.
- Ale Lolek naśladuje i myśli.
Myśli. Jestem tego pewna.
Jestem matką.
- No właśnie. Pani jest tylko matką.
Nie byłabym pewna czy córka myśli.
Ale ja jestem pewna.
Bo jestem matką.
Aż matką.

- Jak pani przedobrzy, to dziecko może się zatrzymać.
- Rozumiem. Nie będę szaleć i trenować Lolka od rana
do wieczora. Zresztą nie robię tego.
- Bo mamy w ośrodku takiego chłopca.
Rozwijał się bardzo dynamicznie.
Do marca.
I stanął.
Nastąpił regres. Niech pani uważa, bo może być i tak.
Uważam. Nie będzie.
Na pewno.
A pani mi tymi przykładami nie pomaga.
Oj nie.

- I mamy dziewczynkę.
Skakała, biegała, mówiła, śpiewała.
Dziś nie jest w stanie podnieść się z kolan.
Dziękuję za kolejny przykład.
Dziękuję, dziękuję, dziękuję.

Dziękuję za dziurę w skrzydle.
Nie polecę.
Nie odlecę.
Bo mam dziurę.
Z której wygląda strach.
Mój wielki strach.
I ciągnie do ziemi.

Więc dziękuję.
Za ostrzeżenie.
Za przykłady.
Za pani troskę.
Co ja bym bez pani zrobiła?