TERE FERE KUKU, CZYLI PLAC ZABAW I NAUK WSZELAKICH

Sobie zjeżdżamy.
Ze ślizgawki.
Zjeżdża Lolek, ja biegam jak głupia.
Biegam, bo droga na ślizgawkę usłana różami nie jest.
Trzeba się wspiąć, wejść do tunelu, wyjść,
usiąść.
I dopiero zjechać.
A w tunelu fanie jest na tyle, że się nie chce pupsztala ruszać.
Lolek siedzi.
Bo Kacper siedzi.
Siedzą oboje.
I blokują.
Ani w tę, ani do przodu.
Mama Kacpra też biega.
Z jednego końca na drugi.
Chce wywabić syna.
Który wpatrzony jest w moją córkę jak w obraz.
I wzajemnie.
Kacprowa mama dwoi się i troi.
- A kuku!
Wpycha głowę w otwór tunelu i krzyczy ile sił w płucach.
Dzieci patrzą sobie w oczy.
Kacprowa leci do otworu przeciwnego.
- A kuku! Kuku!
Drze się i wywala język.
Może zauważą.
I się ruszą.

Pierwszy ruszył Kacper.
Ruszył głową.
Popatrzył na matkę i odpowiedział.
Tak od niechcenia.
- Kuku.
Niech się matka cieszy.
I spokój mu da.

Drugi ruszył Lolek.
Też głową.
I ku mojemu zaskoczeniu paszczą.
- Kuku.
Niech się Kacper cieszy.
Ładny ten Kacper.
I tak ładnie mówi kuku.
Ja też powiem.
Pierwszy raz w życiu.
Bo Kacper mówi.
I taki ładny jest jak mówi.


Moja córka jest najpiękniejsza.
Dla mnie.
Moja córka najpiękniej na świecie powiedziała kuku.
Pierwszy raz w swoim życiu.
Powiedziała kilkanaście razy.
I kwiczała przy tym z radości.
Do łez.

Ja też miałam łzy w oczach.
Przez to kuku.
Że powiedziała.
Że powtórzyła.
Że coś się z tą cholerną mową rusza.