CZEGO OCZY NIE WIDZĄ TEGO SERCU NIE ŻAL

Moje oczy nigdy nie widziały Lolka ciągnącego za kołdrę.
Rano.
Gdy jeszcze śpię.
A Lolek już nie.
Moje oczy nie widziały więc Lolka,
który ściąga ze mnie kołdrę.
Żebym wstała.
Żeby mama wstała.
Bo z mamą jest fajnie.
Niech więc wstanie.
Nie.
Lolek potrafi wpakować się do łóżka i siedzieć.
I siedzieć.
A ja śpię.
A ja udaję, że śpię.
I czekam aż zaczepi.
I nie mogę się doczekać.
Do tej pory.
Żeby było fajnie.
Razem.

Moje oczy nigdy nie widziały małej ręki
wyciągniętej w moim kierunku.
Ręki trzymającej nową zabawkę.
Książeczkę.
Zabazgraną kartkę.
Rozczochraną lalkę.
Ręki, która celuje w moją twarz.
Popatrz, mamo!
Mam nową zabawkę!
Popatrz, nabazgrałam!
Zepsułam!
Popatrz!
Moje oczy tego nie widziały.
Nigdy nie miałam na co patrzeć.

Moje oczy nigdy nie widziały drobnych ramion
kurczowo zaciśniętych wokół mojej szyi.
Zaciśniętych, bo mama.
Bo jej szyja.
Bo  miło.
Bezpiecznie.
Bo tak.
Bo tak tylko u mamy.

Moje oczy nigdy nie widziały małej dłoni
przyciśniętej do mojego policzka.
Małej dłoni głaszczącej mój policzek.
Dla samego głaskania.
Policzka mamy.
Bo miło.
Bo zajebiście miło pogłaskać mamę.

Moje oczy nigdy nie kierowały się ku górze.
By dostrzec rękę wplątaną w moje włosy.
Bo tak fajnie pobawić się włosami mamy.
Bo te włosy są mamy.
A włosami mamy bawi się najfajniej.
Bo są mamy.
I już.

Moje oczy nigdy nie widziały wzroku pełnego smutku.
Bo mama smutna.
Zmartwiona.
Bo żal mamy.
Bo mama taka smutna i żal w małym sercu okropny.
Żal, że się martwi.
Nie widziałam.
Moje oczy nie widziały.



Czy tego, czego moje oczy nie widzą, tego mojemu sercu nie żal?





Żal.




I żadne słowa nie są w stanie opisać jak.