ONA DLA DZIECI BY WSZYSTKO...

Często wysłuchuję różnych historii.
O dzieciach.
Chorych.
Bo jestem dobrym słuchaczem.
Rozumiem.
I wczuwam się w sytuację.
Bo sama mam chore dziecko.
Żal nie opowiedzieć tej, która ma chore dziecko,
historii o innym chorym dziecku.
Można się pożalić razem.
Nad jego losem.
Nad swoim losem.

Nie żalę się jednak.
Łez nie wylewam.
Bo zajęta jestem.
Zaciskaniem pięści.
Skurczem w kąciku ust.
Wściekłością przepełniającą mnie
od pięt po czubek nosa.

Franek chodzi do przedszkola.
Ma autyzm.
To kolejne przedszkole.
Wyszukane pieczołowicie przez matkę.
Dobre przedszkole.
Prowadzone przez panią, która na autyzmie zęby zjadła.
Mimo że przedszkole dla zdrowych.
Ale Franek uczęszcza.
I bawi się ze zdrowymi rówieśnikami.
Jak umie.
Umiałby więcej i lepiej gdyby w przedszkolu zatrudniony był specjalista.
Na przykład psycholog.
Pedagog specjalny.
Albo terapeuta SI.
Czy pani dyrektor to leniuszek, któremu się nie chce szukać
fachowców?
Czy pani dyrektor jest skąpa i szkoda jej pieniędzy
na fanaberie?

Ależ skąd.
Pieniądze na kształcenie Franka, specjalne kształcenie,
wykłada państwo.
Coś około 4 tysięcy.
Bo Franek ma autyzm i musi być prowadzony w odpowiedni sposób
pod okiem specjalistów.
A ich czas jest drogi.
Bardzo.

I pieniądze należałyby się Frankowi jak psu buda,
gdyby Franek mógł pomachać w przedszkolu papierkiem.
Orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego.
Które wydaje się najwcześniej w dniu ukończenia
przez dziecko 3 roku życia.
Przez poradnię psychologiczno- pedagogiczną.
I dziecku z autyzmem się wydaje.
Ale broń Boże wcześniej.
Po trzecich urodzinach i basta.
Wcześniej praca ze specjalistą nie wchodzi w grę.
Chyba że na koszt rodziców.
O ile są właścicielami kopalni diamentów.

Mama Franka z kopalnią nie ma nic wspólnego.
Nie jest nawet górnikiem.
Mama Franka codziennie dzwoni do poradni i błaga o podpis.
Podpis pani zawiadującej poradnią.
Pani dyrektor.
Bo tylko jej podpisu brakuje.
Tylko z tym podpisem dokument zyskuje ważność.
Więc mama Franka dzwoni.
I słyszy, że urlop.
Może jutro.
Dzwoni.
I słyszy, że zajęta.
Ta pani dyrektor.
Znów dzwoni.
Błaga.
Rozumieją, ale nie ma.
Pani dyrektor nie ma.
Nie ma więc podpisu.
Nie ma papierka.
Nie ma dostępu do terapii.

Czy Franek ma 2 lata i dlatego jego mama
jest zbywana byle jakim argumentem?
Bo pani dyrektor mocno trzyma się przepisów
i nigdy nie wyraziła zgody na kształcenie specjalne
przed 3 rokiem życia?
Chociaż można?
Czy mama Franka wymaga rzeczy niemożliwych?

Nie.
Franek ma 5 lat i autyzm, a pani dyrektor ma to w nosie.

W naszym mieście poradni jest więcej.
Franek ma to nieszczęście, że jego karta spoczywa
w jednej z szaf poradni owej.
Albowiem pani dyrektor jest znana.
W naszym mieście.
Jej poglądy są znane.
Skostniałe poglądy.
Zapatrzenie w przepisy jak w obrazek święty.
Obrona państwowych pieniędzy do upadłego.
Pieniędzy dla chorego dziecka.
Dla którego kilka miesięcy, o latach nie wspominając, bez terapii
jest nie do nadrobienia.


Lolek od września pójdzie do przedszkola.
Będzie miał skończone 2 i pół roku.
To granica od której już się można starać o wydanie orzeczenia.
Które czasem się wydaje.
W innych poradniach.

Tylko że Lolek akurat podlega tej jednej, jedynej poradni.
Tej jednej, jedynej w swoim rodzaju pani dyrektor.
Która jeszcze nigdy, ale to nigdy nie podpisała orzeczenia
dotyczącego kształcenia specjalnego dziecka,
które nie ukończyło trzech lat.

Więc nie płaczę, gdy słucham takich historii.
Choć rozumiem.
Na wskroś.
Mnie po prostu trafia szlag.
Najjaśniejszy.
Od pięt po czubek nosa mnie trafia.