OTWIERAM SZEROKO OCZY

Tłucze mi się po głowie od dwóch dni pewna scena.
Sprzed dwóch miesięcy.
Jedne z pierwszych zajęć w ośrodku.
Mój niepewny debiut.
Debiut niespodziewany.
Wejście na salony.
Prosto w objęcia dzieci autystycznych.
I ich rodziców.
I pedagoga.
I psychologa.

- To jest Wojtuś. A to jego mama.
Pani psycholog wprowadza.
Na te salony.
Przedstawia gości.
Słucham uważnie.
Patrzę z trwogą.
Zamiast twarzy mam maskę.
- Wojtuś nie zawsze był taki wycofany.
Przechodzi regres. Po chorobie.
Po antybiotyku.

Wojtuś ma cztery lata i regres.
Bo choroba.
Jak to u dziecka.
Bo trzeba było antybiotyk.
Mimo że autyzm.
No trzeba było.
Więc regres.
Bęc.

Nie wiem co dalej z Wojtusiem.
Lolek zmienił miesiąc temu grupę.
Zamienił czterolatki na trzylatki.
I tak jest najmłodszy.
Ale jakoś mu bliżej do tych 3 lat niż do 4.

A ja teraz myślę o Wojtusiu.
Od dwóch dni.
Bo Lolek od dwóch dni ma zapalenie oskrzeli.
Dość paskudne.
I musi brać paskudny antybiotyk.
Więc daję ten przeklęty antybiotyk.
Odmierzam i podaję.
I oczy szeroko otwieram.
Bo strach ma wielkie oczy.
Szeroko otwarte.
Ja mam wielkie oczy.
Ze strachu.
Cholera.