CZY DALEJ RONIĘ ŁZY W KĄCIKU?

Gdzie tam.
Nie mam czasu.
Mam cel.
Swoje przepłakałam.
Basta.
Byle do przodu.
Od postępu do postępu.
Od radości do zniechęcenia.
I znów do radości.
I jakoś leci.
I jakoś to będzie.
Bo być musi.

Więc nie ronię łez.
Ani nimi nie tryskam.
I przekonana jestem, że nie będę.
Że przyszedł czas działania, a nie bezproduktywnego łkania.

Dziś odebraliśmy opinię o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju.
Opinię wystawioną przez odpowiednią poradnię.
A raczej przez pracujących tam specjalistów.

Przeczytałam spokojnie.
Całe dwie papierowe płachty.
Przejrzałam.
I nic.
Nawet mi nie piknęło.
Bo to nic nowego.

I na deser spojrzałam na dołączoną ulotkę.
Folder reklamujący dzienny ośrodek adaptacyjny
dla dzieci specjalnej troski.

I obejrzałam sobie profesjonalne zdjęcia gabinetów
i sal terapeutycznych.
Przeznaczonych dla dzieci specjalnej troski.
I poczytałam o różnych metodach terapii.
Terapii stworzonych dla dzieci specjalnej troski.

I wróciłam do pierwszej strony.
I przeczytałam jeszcze raz.
Nagłówek.
Dzienny Ośrodek Adaptacyjny dla Dzieci Specjalnej Troski.
Dla Dzieci Specjalnej Troski.
Dla Lolka.
Dziecka Specjalnej Troski.

Zatem.
Czy już nie ryczę?




Gdzie tam.