CZY MOŻNA SIĘ ZARAZIĆ PRZEZ WIATRACZEK?

Lolek nie umie dmuchać.
Za cholerę nie umie.
Nie wie jak dmuchnąć,
by pojawiły się bańki.
Nie wie jak zdmuchnąć piórko z mojej dłoni.
Ani ze swojej.
Nie zdaje sobie sprawy, że żeby trąbka wydała irytujący dźwięk,
trzeba najpierw dmuchnąć.
Bo nie wie jak dmuchnąć.
Jak nabrać powietrza prawie do zachłyśnięcia
i dmuchnąć ile sił w płucach.

Uczę.
Dmucham w piórko.
Dmucham w trąbkę.
Wydmuchuję niezliczone stada baniek.
Mało.

Biorę za fraki Lolka i lecę do kiosku.
Po wiatraczek.
Może dmuchnie.

Gdzie pani kupiła?
Babcia z wnuczką.
Patrzą obydwie z pożądliwością na wiatraczek.
W rękach Lolka.
Albowiem nabyłam.
Przed chwilą.
Tutaj. W kiosku.
Pokazuję palcem za siebie.

Po chwili Lolek maszeruje dziarsko z nową koleżanką.
Ja z tyłu z babcią.
Cieszymy się z wiatraczków.
Furkoczących na wietrze.
Bo wiosna taka, że łeb urywa.
Kaszel nowej koleżanki dobiega z samego dna trzewi.
Zastanawiam się przez moment czy nie zrobić odwrotu.
Że niby żelazko.
Garnek na gazie.
Czy tam pies w mieszkaniu o samym chlebie i czarnej kawie.

Przestaję się zastanawiać, gdy nowa koleżanka
wyciska mokrego buziaka na ustach mojej córki.
Znienacka.
Babcia się cieszy.
Jaki piękny całus.
Jaka cudna wnuczka.
Ja cieszę się mniej.
Może się Lolek nie zarazi.
Mleko się już rozlało.
Nie ma co płakać.

Moja już tak dużo mówi, a nawet 2 lat nie ma.
Babcia puszy się jak paw.
Rozumiem babcię.
No powiedz pani jak masz na imię!
Babcia nie daje za wygraną.
Dowodu żąda.
Bo jeszcze nie uwierzę.
Taki wstyd.
Ala...
Nowa koleżanka mówi bardzo cicho.
Ale słyszę.
Głośniej! Jeszcze raz! Jak masz na imię?
Tresuje babcia.
Żeby wstydu nie było.
Ala!
Krzyczy nowa koleżanka.
A ty? A ty jak masz na imię?
Babcia pochyla się nad Lolkiem i zastyga.
Czeka.
Świdruje wzrokiem.
Milczącego jak grób Lolka.
Pędzę na odsiecz.
Matką jestem.
Lolek.
Odpowiadam.
Za Lolka.
Bo matką jestem.
Więc pomagam.
Żeby wstydu nie było.
No jak masz na imię!
Babcia nie zwraca na mnie uwagi.
Magluje Bogu ducha winnego Lolka.
Znów ruszam z pomocą.
Lolek nie mówi.
Babcia przenosi wzrok na mnie.
Taka duża i nie mówi???
Mam ochotę utłuc babcię.
Nie, nie mówi.
Jestem oazą spokoju.
Jestem oazą spokoju.
Jestem...
A dlaczego???
Nie jestem.
Bo ma autyzm.

Zmieszana mina babci.
Moja zmieszana mina.
Że śmiałam zmieszać.
Jej minę.
Aaa...
Jak się powiedziało A to należy powiedzieć B.
Babcia wie, że należy.
Bo w zasadzie to nam się spieszy.

Lolek patrzy z żalem za oddalającą się nową koleżanką.
I jej wiatraczkiem.
Ja spoglądam bez żalu na znikającą w oddali babcię.
I jej zmieszaną minę.
Jasne.
Bo im się spieszy.


Bo się jeszcze zarażą.