KIEDY PRZYRODA WSPÓŁGRA Z PRZEŻYCIAMI BOHATERÓW

Frazes, który towarzyszył mi przez całą podstawówkę
i szkołę średnią.
Na lekcjach polskiego.
Bohater płacze, pada deszcz.
Bohatera rozpiera radość, słońce daje po oczach.
Telewizja czerpie z literatury.
Film się opiera na słowie pisanym.
Gdy ślub, to w ogrodzie zalanym słońcem.
Jak pogrzeb, to w strugach deszczu.

Matka z córką.
Malutką córką.
Zmierzch.
Łóżko.
Zbliżenie na małą, pyzatą buzię.
Szeroko otwarte oczy.
Błękitne.
Niewinne.
Wpatrzone w matkę.

To kolejny odcinek.
Widzowie są już wtajemniczeni.
Pyzata buzia ma autyzm.
Błękitne oczy patrzą.
Ale czy widzą?
Napięcie.
Znów zbliżenie.
Tym razem na matkę.
Jej twarz.
Pełną napięcia.
Ujęcie dłoni.
Matczynej.
Dotykającej delikatnie pyzatej buzi.
Zbliżenie buzi.
I oczu.
Błękitnych.
Przymróżonych z rozkoszy.
Szybkie przejście na matkę.
I jej rozanieloną twarz.
Wolne ruchy palców.
Głaskanie niby od niechcenia.

Zwrot.
Córka.
Rozanielona.
Znów szczęście na obliczu matki.
Wolny ruch małej ręki.
Przyciągającej do buzi, pyzatej buzi, kocyk.
Przyciskającej kocyk do policzka.
Zbliżenie.
Na błękitne oczy.
Pełne rozkoszy.
Jaki cudny dotyk.
Puszystego kocyka.
Co tam dłonie matki.

Zbliżenie na matkę.
Jej twarz.
Potem jej dłoń.
Odpychającą koc.
I na oczy.
Które mówią:
Hej! Co tam miękka faktura koca,
moje ręce koją bardziej, lepiej, skuteczniej.
Zostaw... Ja pogłaszczę...
I znów małe rączki.
Przyciskające puszysty materiał do buzi.
Pyzatej buzi.
I oczy, te błękitne oczy.
W siódmym niebie.
Bo kocyk.

Widzowie wiedzą.
Albowiem to kolejny odcinek.
Że buzia potrzebuje stymulacji.
Że buzia potrzebuje puchu kocyka.

Zwrot.
Zbliżenie.
Twarzy matki.
Zmarszczonego czoła.
Wyciągniętej dłoni.
W kierunku pyzatej buzi.

I znów pyzata buzia.
Która się cofa.
Bo ma już kocyk.
Przy policzku.
Po co dłoń.
Nie trzeba.

Matka się nie poddaje.
Trzeba.
Dotyk matczynej dłoni bezcenny.
Córeczko.

Nie.
Lepszy kocyk.
Kropka.

Mamo...
Dodaje szeptem matka.
I idzie za ciosem.
A widz już wie.
Że chce zapytać.
Matka chce zadać pytanie.
Mimo że pewnie za wcześnie.
Mimo że córka pewnie nie odpowie.
Ale matka chce.
Bo traci cierpliwość.
Bo potrzebuje pozytywnej motywacji.

Widz wie, że potrzebuje.
Widz nie wierzy, ale trzyma kciuki.
Widz zdaje sobie sprawę, że pyzata buzia umie potwierdzić.
Skinieniem głowy.
Więc trzyma kciuki.
Więc zaciska kurczowo.
Kciuki.
Widz.

I najazd kamery na matkę.
Na jej pełną napięcia twarz.
Na jej oczy mówiące:
Raz kozie śmierć.
Na jej grdykę poruszającą się wraz z przełykanym z wysiłkiem
powietrzem.
Szept.
W ciszy.
Intymnej atmosferze.
W półmroku.
We wzroku pewność.
Umie potwierdzić.
Umie.
Rozumie.
Kiwnie.
Kochasz mnie córeczko?



Błękitne oczy.
Szeroko otwarte.
Pyzata buzia.
Bez emocji.
Głos.
Stanowczy.
Nie!

Zbliżenie.
Na matkę.
Jej twarz.
Zaszklone oczy.
Jej zduszony szloch.
W samotności.


Wróć!
W samotności?
Przecież pada.
Krople deszczu uderzają miarowo o parapet.
Przyroda współgra z przeżyciami bohaterów.
Hej!