O KROK OD SAMOBÓJSTWA

Suszyłam włosy.
W łazience.
Nagle przez szum suszarki przebiło się słowo.
Jedno.
Ale za to jakie.
Mamo!

Stanęło mi serce.
Tysiące myśli przez głowę.
Jeszcze raz.
Wyraźnie.
Mamo!

Nie!
To niemożliwe!
Ale słyszałam!
Przecież słyszałam!

Z łazienki mało nie wypadłam z drzwiami.
Obiłam się z impetem o ścianę w przedpokoju,
suszarką prawie nie zrujnowałam futryny.
Z obłędem w oczach usiłowałam się dostać
do źródła dźwięku.
Byle szybciej.
Byle usłyszeć jeszcze raz.
I zobaczyć.
Zaatakowała mnie szafa.
Nic to.
Odbiłam się z wdziękiem.
Nie wycelowałam w drzwi salonu.
To nic.
Jeden zgrabny koci ruch i się udało.
Trafić.
I nie zabić po drodze.
Odgarnęłam mokre włosy opadające na czoło.
Wzrokiem ogarnęłam pokój.
Nadstawiłam ucha.

Mamo!
Ucho oklapło, ręce opadły.
Telewizor.
Włączony.
Ach tak...
To stamtąd...
Ten dźwięk.

Dobrze, że się nie zabiłam po drodze.
Głupio by było się zabić z powodu telewizora.