NO I SIĘ DOCZEKAŁAM

Problemem nie do pokonania wydawało mi się
przełknięcie przez Lolka tranu.
Obrzydliwego oleju, który musi pić trzy razy dziennie.
Pije.
Nie krzywi się.
Niepotrzebnie się martwiłam.

Sen z oczu spędzało mi rozplanowanie dnia tak,
by dojechać, zdążyć, być na czas.
Na zajęciach, u lekarza, u terapeuty.
Jak pogodzić wszystko z porą drzemki Lolka,
z pracą Dużego, z korkami w centrum,
z moim cukrzycowym żarciem na czas.
Daje się pogodzić.
Jakoś.
Niepotrzebne były te bezsenne noce.

Zagryzałam wargi i zastanawiałam się
ze zmarszczonym czołem
skąd wziąć cierpliwość.
Całe morze cierpliwości.
Spokój.
Opanowanie.
Gdy pisk, wrzask, histeria.
I wzięłam.
I mam.
Może nie brałam pełnymi garściami,
ale usypałam całkiem pokaźny kopczyk.
Cierpliwości.
I spokoju.
I czekam na pełną garść.
Którą nauczę się mocno zaciskać.
By nie przesypywała się między palcami.
By nie mogła się przez te palce prześlizgnąć.
Cierpliwość.
Towar deficytowy.
Wierzę, że się nauczę.
Niepotrzebnie gryzłam usta do krwi.

Uśmiechałam się natomiast na myśl
o nadchodzącej wiośnie.
Słońcu.
Ciepłym wietrze.
Spałam spokojnie.
Wiedziałam, że przyjdzie.
A ja wtedy wyjdę z czterech ścian.
Z Lolkiem.
I wszystko będzie inaczej.

Przyszła.
Ja weszłam.
Na plac zabaw.
Prosto w świergot niezliczonej ilości maluchów.
Z Lolkiem.
I uśmiechnęłam się na myśl,
że zobaczy inne dzieci.
Że się ucieszy na ich widok.
Że pójdzie.
W ich stronę.
I że się będą bawić.
Razem.

I Lolek poszedł.
Z uśmiechem na ustach.
Na ślizgawkę.
Poszedł 40 razy.
I 40 razy wrzeszczał z niecierpliwości,
że musi czekać.
Bo inne maluchy, rozgadane maluchy,
też chcą się ślizgać.
Poszedł do piaskownicy.
Gdzie inne dzieci.
I bez mrugnięcia okiem oddawał swoje foremki.
Innym maluchom.
I nie zabierał kolorowych foremek.
Innym dzieciom.
Bawił się sam.
Po swojemu.
Skupiony na grabkach.
Którymi usiłował przesypywać piach.
Skupiony na miniaturowym aucie,
którym usiłował jeździć.
Po piachu.
Patrzył na inne dzieci.
Owszem.
A ja patrzyłam wtedy z zapartym tchem na Lolka.
Czy podejdzie.
Czy zabierze.
Czy rozdepcze piaskową babkę.
Czy...

Nie doczekałam się.

W świecie Lolka liczy się ślizgawka.
Karuzela.
Piach sam w sobie.
Samochodzik.
I jego kółka.
Drabinka.
I jej szczebelki.

Nie za bardzo ważna jest Zosia.
Czy Krysia.
Najmniej Staś.
I ich piaskowe babki.

Tak czekałam, kiedy zabiorę Lolka do piaskownicy.
Na plac zabaw.
Do innych dzieci.
I cieszyłam się.
Nadchodzącą wiosną.
Ciepłym powietrzem.

I bardzo trudno mi się uśmiechać.
Gdy patrzę na Lolka.
Na placu zabaw.
Gdy bawi się sam.
Obok innych dzieci.
Tak jakby tych dzieci w ogóle nie było.
Tych innych dzieci.