BLUZKA W GROSZKI

Gdy byłam mała, chodziłam w czerwonej sukience.
Tylko czerwonej.
Wciąż tej samej.
Bardzo czystej.
Bo sama byłam bardzo czysta.
Przeszkadzały mi brudne ręce.
Mierziły zabawy w piachu.
Bo brudne ręce.
Które musiałam myć i po 100 razy na dzień.

Gdy byłam mała, nie zasnęłam dopóki mama
nie wygładziła prześcieradła.
Idealnie.
Dopóki nie zdmuchnęła najmniejszego okruszka.
Bo ranił moją skórę jak ostry kawałek granitu.

Gdy byłam mała, przez rok jadłam wyłącznie twarożek.
Na słodko.
I nic innego.
I przez rok nie dałam się przekonać do czegoś innego.


I nie boję się już piasku.
I nie jem twarożku. Na słodko.
I w końcu wyrosłam z czerwonej sukienki.
Zerwałam nić przywiązania.
Sukienka stała mi się obojętna.

Dziś noszę letnią czerwoną bluzkę.
W białe groszki.
Wciąż i wciąż.
Bo tak chce Lolek.
Bo Lolek tego wymaga.
Bo Lolek piszczy, wyje, płacze, a łzy kapią mu na brzuszek.
Gdy stoi przede mną z czerwoną bluzką w łapce.
Gdy stoi przede mną i chce, żebym założyła.
I ta radość, gdy założę.
Lolek cały jest radością.

A ja cała jestem nadzieją.
Że pewnego dnia będę mogła zdjąć bluzkę w groszki.
Bez strachu, że Lolek się rozpłacze.