WRÓŻKA PRAWDĘ CI POWIE

Byłam, a jakże.
U wróżki.
Dawno, dawno temu.
A było to za siedmioma rzekami i siedmioma górami.
Wróżka nie miała szklanej kuli.
Pod nogami nie błąkał się czarny kot.
Nad głową nie skrzeczał złowieszczo kruk.
Czarny.
A jakże.

Korpulentna blondynka modnie przyodziana.
Wprawne ruchy palców zakończonych wypielęgnowanymi
paznokciami tasowały karty.
Trzy czy cztery talie.
Nie liczyłam.
Nie odróżniałam obrazków.

Dwie córki. Spod znaku wodnika.
Zgadza się. Jedna córka.
Wodnik, a jakże.
Drugiej nie będzie.

Główne zajęcie - transport, komunikacja.
Szerokie pojęcie.
Można powiedzieć, że też się zgadza.
Pracuję nad komunikacją.
Mojej córki.
Z moim światem.
Transportem zajmuję się codziennie.
Trasa: lekarz - dom - lekarz.

Pieniądze...
Będzie pani zarabiać więcej od męża.
Super! Czyli będę bogata, bo za biedaka się nie wydam.
No przecież.

Dużego zamierzają zwolnić.
Na karku mamy kredyt na mieszkanie.
W mieszkaniu na kredyt dziecko z autyzmem.
Jak uporamy się z biurokracją i nieprzychylnym czynnikiem ludzkim,
to przychylny czynnik w postaci ludzkiego lekarza
orzeknie niepełnosprawność.
Naszej córki.
Gdzieżby inaczej.
Jak będziemy cierpliwi, to się doczekamy zasiłku,
dodatku czy innej renty.
Na okoliczność choroby dziecka.
W sumie niecałe 7 stów.

Więc będę dostawać te 7 stów.
I pławić się w luksusach.
I błogosławić wróżkę.
Że miała rację.
Mówiąc, że kasy będę miała więcej od mojego chłopa.

I jak tu nie wierzyć we wróżki?