MODNA MATKA

Regres.
Teraz wiem co to znaczy.
Co to znaczy w kontekście autyzmu.
To głuche tąpnięcie.
Stop.
Cofnięcie.
Brak postępów w rozwoju.

Rok temu tego nie wiedziałam.
Ale tąpnęło.
Zatrzymało się.
Zaczęło się powoli wycofywać.
Lolek się zaczął wycofywać.
Przestał robić postępy.
Jakiekolwiek.

Pediatra.
Zahamowanie rozwoju widać gołym okiem.
Ale autyzm?
Czy pani się przypadkiem nie doszukuje czegoś, czego nie ma?
Teraz taka moda na autyzm panuje,
proszę nie ulegać.
W oczach pediatry drwina.

Psycholog.
Zahamowanie. Gołym okiem widzę.
Nie widzę natomiast cech autystycznych.
Znam się. Proszę mi wierzyć.
Wszechobecny boom na autyzm, ludzie kochani.
W głosie psychologa przekąs.

Terapeutka SI.
Problemy z dotykiem. Owszem.
Ale ja bym tego nie wiązała z autyzmem.
Pracuję z takimi dziećmi.
Mam doświadczenie.
Teraz matki każdą bzdurę pod autyzm podciągają.
W kącikach ust terapeutki lekki ironiczny uśmiech.

W nosie mam ironię, drwinę i przekąs.
Jestem matką. Wiem, że coś jest nie tak.
Flaki sobie wypruwamy.
Od rana do wieczora nauka przez zabawę.
Mur.
Lolek nie współpracuje.
Dalej flaki. I nauka.
Przez zabawę.
Zajęcia SI.
Praca w domu.
W kółko.

Mija miesiąc.
Lolek rusza.
Z kopyta.
Udaje mi się od niepamiętnych czasów przespać noc.
Spokojnie.
Bo Lolek ruszył.
Nasza radość nie ma granic.
Nie ma większego szczęścia niż nasze szczęście.

Pedagog specjalny z ośrodka dla dzieci z autyzmem.
Dostaliśmy maila. Że państwo rezygnują z diagnozy.
Proszę nie rezygnować.
Proszę przyjechać.
Szczęście potrafi oślepić.
Szczęście bagatelizuje drobne trudności.
Ale Lolek robi z dnia na dzień ogromne postępy!
Widać gołym okiem!
Znam się. Jestem matką.
Pedagog nie jest ślepa.
Obejrzała wnikliwie filmy z Lolkiem w roli głównej,
które wysłałam kilka miesięcy wcześniej.
Zachęca. Nie chce straszyć.
Być może już wszystko w porządku.
Ale namawia.
Bo ona już wie to, czego ja się dowiem za 3 miesiące.
Kiedy się zwolni termin.
Zgadzam się.
Pojadę dla świętego spokoju.
Żeby usłyszeć rzęsiste brawa.
Że Lolek taki zdolny.
Taki zdrowy.
Bo takie postępy.

Braw nie było.
Tej ciszy po diagnozie, po tym jednym zdaniu,
nie zapomnę do końca życia.
Nigdy tego nie zapomnę.
Tego jak bardzo starałam się trzymać.
Tego jak bardzo się dzielnie trzymałam.
Tego jak rozpłakałam się dopiero w samochodzie.
Bo taka dzielna jestem.

Więc.

Czy zakładam, że będzie dobrze?
Tak.
Czy zakładam, że nie ma innej opcji?
Nie.

Bo wolę być przygotowana na wszystko.
Bo już raz się cieszyłam.
Jak ja się, cholera, cieszyłam.
Jak nigdy w życiu.
I pękło mi serce.
I posklejałam jak umiałam.

I drugi raz mogę nie posklejać.
A co to za matka bez serca?