piątek, 15 marca 2013

KIEDY RĘCE OPADAJĄ


Opadają dosłownie.
Moje ręce.
Ciągnę je po ziemi.
Lolek jest ciężki.
Lolek jest wściekły.
Lolek świdrującym piskiem daje znać, że jest mu źle.
Od godziny.
Od godziny wisi na moich rękach.
Nie daje się dotknąć nikomu innemu.
Od miesiąca. Albo dwóch.
Jestem zmęczona.
Duży jest przerażony.
My tego nie udźwigniemy.
Mówi, a ja nie wierzę w to, co słyszę.
Nie wierzę, ale odpowiadam.
Bo jestem dobrze wychowana.
Ma ochotę na konwersację, proszę bardzo.
Patrzę na Dużego, przenoszę spojrzenie na Lolka,
znów wracam wzrokiem do Dużego.
Przekrzykuję ochrypły pisk i równocześnie wycieram rękawem
lolkowy glut. Glut po pięty.
To co? Sprzedajemy dziecko?
Autor: o

6 komentarzy:

  1. Anonimowy15 marca 2013 12:34

    Duży tak nie myśli, na razie go to przerasta.. ale da radę. Kocha.
    A

    OdpowiedzUsuń
  2. grafomanka15 marca 2013 21:34

    kocha bez wątpienia. ale sam jest jak dziecko. w nowej sytuacji. ja też jestem jak dziecko. chyba założymy trzyosobowe przedszkole. integracyjne. tylko kompetentnego opiekuna brakuje :p

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy16 marca 2013 22:28

    Nikt nie oczekuje ze udzwigniecie to odrazu.
    Bohaterem sie nie rodzi.
    Ale po troszeczke,po malutku dacie rade.Czego zycze.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. grafomanka16 marca 2013 22:51

      ależ ja się urodziłam bohaterką. a teraz życie to wszystko weryfikuje ;p

      Usuń
  4. Anonimowy17 marca 2013 00:05

    To dobrze ze urodzilas sie bohaterka,dlatego jestes taka silna.Na pozor delikatna kobietka,a w srodku SUPERMAMA.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. grafomanka17 marca 2013 22:18

      na pozór to ja silna jestem. teraz pracuję nad tym, żeby pozór zgrać ze stanem rzeczywistym. twardym trzeba być, nie miętkim ;) tylko, cholera, jak to zrobić?

      Usuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)