JAKA TO JA DZIELNA JESTEM, KLĘKAJCIE NARODY

Czekamy na pierwsze zajęcia w ośrodku.
Lolek się nudzi, ja nerwowo macham nogą.
I rozglądam się ukradkiem.
Bo nowa jestem.
I szukam wzrokiem twarzy pełnych cierpienia.
Zmęczenia.
Złości na wszystkich i na wszystko.

I nie mogę się doszukać.
Na lewo uśmiech.
Na prawo śmiech.
Głośny.
Na wprost stoicki spokój.
Nie do uwierzenia.
Chyba przesadzam.
Histeryzuję.
Panikuję.
Szaty niepotrzebnie rozdzieram.

Tak.
Ale nie w ośrodku.
W ośrodku jestem spokojna.
Uśmiechnięta.
Ba! Śmieję się w głos.
I nogę ręką przytrzymuję,
żeby nie drgała.
I taka jestem szczęśliwa, że aż mi się chce wyć.

I czekam sobie spokojnie.
Cierpliwie.
Z uśmiechem.
Z dłonią na kolanie.
Aż wyjdę.
Z ośrodka.

I będę mogła sobie wyć ile będę chciała.
Z tego szczęścia.