POPATRZ NA MNIE CÓRECZKO

Kontakt wzrokowy bardzo słaby.
Psycholog, a takie bzdury wygaduje.
Przecież Lolek patrzy. W oczy.
Nie proszę pani. 
Ma patrzeć gdy przynosi zabawkę.
Ma patrzeć, gdy chce by pani zmieniła mokrą pieluszkę.
Ma patrzeć, gdy chce by pani wyjęła jedzenie z lodówki.
Ma patrzeć na panią, a nie na lodówkę.
Proszę nie ulegać, gdy płacze. Gdy czegoś chce.
Proszę domagać się spojrzenia.
Proszę uczyć.
Trenować.
Tresować.

Lolek wyje pod lodówką.
Chce jeść.
Wie gdzie jest jedzenie.
Wie, że jak ryknie, to przybiegnę w podskokach i otworzę drzwi.
Drzwi lodówki.
Na które patrzy intensywnie.
Które chce przewiercić wzrokiem.
Skupia na nich całą uwagę.
Tej uwagi już dla mnie nie wystarcza.
Dla mamy.

Muszą państwo o siebie dbać.
Żeby się po kilku miesiącach nie wypalić.
Muszą państwo codziennie sobie przypominać po co to robią.
Po co pracują z Lolkiem.
Mimo że być może nie będzie postępu.
Muszą się państwo codziennie zbierać do kupy.
Bo rozsypać się tak łatwo.

Lolek wali głową w drzwi lodówki.
Nie patrzy na mnie.
A przecież stoję obok.
A przecież wie, że stoję obok.

... zebrać do kupy...
Tak. Racja.
Dokręcam powoli rękę.
Mocuję nogę.
Zginam kolano. Sprawdzam czy działa.
Doczepiam włosy.
Przyklepuję uszy.
Upycham w twarzy usta. Potem nos.
Mocno.
Żeby się nie rozsypały. Żeby się znów nie posypać.
Przecieram oczy.
Wycieram łzy.
Ruszam językiem.
Wszystko na miejscu.
Jestem gotowa.

Popatrz na mnie córeczko...