LOLEK I KLOCKI

Czy można się cieszyć na widok klocka?
Można.
I to jak.
Czy można się cieszyć na widok dziecka, które się ciszy?
Nieprzytomnie.
Na widok dziecka, które wyjmuje klocek z pudła.
I pokazuje wszystkim.
Po kolei.
I mnie.
I Dużemu.
I pani psycholog.
I pani pedagog.
Bardzo specjalnej.

Nasze dzieci zazwyczaj nie pokazują.
Piątka Lolku.
Wybiłeś się z tłumu.
Czad.

Wśród naszych dzieci mało jest tak zdolnych maluchów.
Czad Lolku. Czad.
Nasze dużo starsze dzieci nie potrafią tak dużo jak Lolek.

Pierwsza obserwacja i suche: osoby z autyzmem.
Druga obserwacja i poufałe, zmiękczone: nasze dzieci.
Lolek się zawiera i w tym i w tamtym.
Albowiem to to samo.
Tylko inaczej podane.
Rzekłabym na tacy podane.

I cieszymy się z radości Lolka.
Na widok klocka.
I nigdy nie przypuszczałabym, że mogę się tak cieszyć.
Bo klocek.
Bo wszyscy muszą zobaczyć.
Klocek.
Bo dzieci z całościowymi zaburzeniami rozwoju rzadko dzielą się radością.
Że klocek.
A Lolek się podzielił.

Dobra dziewczynka.
W znaczeniu piesek, czy że zdolna?
W sytuacji takiej, a takiej proszę robić to i to.
Wskazówki są konkretne.
Doceniam.
Szybko się uczę.
Jak Lolek.
Ale ja tak właśnie robię.
Kogo oni chcą uczyć?
Mistrza?
Ma pani intuicję. Niektórzy rodzice tak mają. Brawo.
Puchnę z dumy i samozadowolenia.
Niestety wszystkie terminy mamy zajęte. 
Proszę się starać prywatnie.

Chwilę wcześniej stoję w korytarzu.
Wzrok skupiam na prawach pacjentów.
Z autyzmem.

Pacjent z autyzmem ma prawo do diagnozy.
Do opieki.
Do dostępu do specjalistów.
Bla, bla, bla.
Och, Mon Dieu, zapomnieli dopisać.
Dopisać: Masz prawo. Ale czy masz kasę?

Może pani założyć subkonto. Proszę sobie radzić.
My się na tym nie znamy.
Ja też nie.
Ale może się poznam.
Bo zdolna jestem.
Mam to po córce.
Która ma dwa lata.
I miesiąc.
Która pod względem rozwoju jest na poziomie
dziewięciomiesięcznego dziecka.
Bo ma autyzm.
Więc ma prawo.
Tylko nie ma kasy.